Xωριό Yehyava Koyu, νότια του Κιρκούκ…προσπαθώ να καταλάβω από πού προέρχεται ο παλιακός ήχος που διακόπτει ξανά και ξανά τις σκέψεις μου, καθώς συζητάω με τον Αμίρ για τα προβλήματα που βιώνει αυτός και η οικογένεια του. Παρατηρώ ότι κάθε φορά που επανέρχεται το ρεύμα μετά από μια διακοπή στην λειτουργία της γεννήτριας επανεκκινεί ένα arcade παιχνίδι σε μια παλιά κονσόλα συνδεδεμένη με την τηλεόραση. Ξεκινάει επανειλημμένα σαν να αποζητά λίγη από την προσοχή της παρέας. Είναι παραμονή του Eid al-Fitr, ανάλογο του Χριστιανικού Πάσχα, αλλά σε αυτή τη γωνιά της γης οι σκέψεις των ανθρώπων απέχουν πολύ από τους εορτασμούς και τα  παιχνίδια.

«Για πολύ καιρό δεν είχε γίνει τίποτα στο χωριό μας. Προχτές όμως οι Peshmerga μας  ειδοποίησαν ότι αν μπουν οι τρομοκράτες στο χωριό κινδυνεύουμε. Οι μισή σχεδόν κάτοικοι του χωριού έφυγαν. Εγώ δεν μπορώ να αφήσω το σπίτι μου. Δεν έχω συγγενείς κάπου αλλού. Προτιμάμε να πεθάνουμε στο σπίτι μας. Σε πολλά χωριά τριγύρω έφτασαν πρόσφυγες από την Φαλούτζα και ότι σπίτι άδειο βρήκαν μπήκαν μέσα και κατοικούν. Στο δικό μας το χωριό δεν μπορούν να μπουν γιατί δεν τους επιτρέπουν στο φυλάκιο αλλά άμα φύγουμε ποιος ξέρει τα θα γίνει.  Από τι να μας προφυλάξουν και οι στρατιώτες, από τους μαχητές του Ισλαμικού κράτους , από τους κλέφτες που λεηλατούν τα άδεια σπίτια, από τους πρόσφυγες, από ποιους;

Δεν είναι δυνατό να ζεις μέσα στην ανασφάλεια. Να μην ξέρεις τι θα κάνεις, αν θα δουλέψεις, αν θα πάνε τα παιδιά σχολείο.

Ρεύμα δεν έχουμε όλη μέρα. Το κράτος μας παρέχει 5 με 6 ώρες, τις υπόλοιπες αναγκαζόμαστε να πληρώνουμε γεννήτρια που έχει ιδιώτης. Πολύ συχνά καίγονται οι ηλεκτρικές μας συσκευές από αυτή την κατάσταση.

Το κράτος παλιά μας έδινε μερικά όσπρια, αλλά τώρα με αυτή την κατάσταση δεν υπάρχει τίποτα ούτε να το αγοράσουμε, έτσι αναγκαζόμαστε να πάμε μέχρι το Κιρκούκ.

Εγώ είμαι εργάτης αλλά 1 μήνα τώρα κάθομαι, έχουμε πρόβλημα ακόμα και με την βενζίνη. Έχει ακριβύνει τόσο πολύ που έχει καταντήσει σχεδόν αδύνατο να πάμε να ψάξουμε για δουλειά.

Δεν υπάρχει ασφάλεια με αποτέλεσμα να μην υπάρχει δουλειά και χρήματα. Αύριο είναι Eid al-Fitr και δεν μπορούμε να πάμε με τα παιδιά μας σε ένα πάρκο, φοβόμαστε, φέτος δεν θα γιορτάσουμε καθόλου.

Την εποχή του Σαντάμ όπου και να πήγαινες υπήρχε ασφάλεια. Ναι μεν υπήρχαν κάποιες αψιμαχίες μεταξύ των κομμάτων αλλά ήξερες ποιος ήταν τι και δεν υπήρχε πρόβλημα. Δεν μας έπαιρναν ποτέ ότι δικαιούμαστε, κάθε μήνα τα τρόφιμα που μας δίνουν είναι όλο και λιγότερα τώρα. Επί Σαντάμ τα παίρναμε και με το παραπάνω. Είχαμε τον πόλεμο με το Ιράν αλλά και τότε εδώ στα χωριά μας θανάτους θα βλέπαμε σπάνια.  Απλά τότε δεν μπορούσαν να έρθουν Κούρδοι σε Ιρακινά εδάφη εύκολα, ενώ τώρα συμβαίνει το αντίθετο.

Οι Αμερικάνοι δεν μας ενόχλησαν ποτέ, δεν είχαμε καμία επαφή μαζί τους. Οι Αμερικάνοι έρχονταν σε συνεννόηση με τον Ιρακινό στρατό και αυτοί είχαν επαφές με εμάς. Οι Αμερικάνοι το μόνο που έκαναν ήταν να προσέχουν τους εαυτούς τους.

Τη ζωή και την τιμή μας την φυλάνε οι peshmerga, εδώ δεν έμεινε ούτε ένας στρατιώτης του Μαλικί. Παρόλα  αυτά περνάμε τόσες κακουχίες εξαιτίας της πολιτικής της Βαγδάτης.

Περνάνε κάθε μέρα άγνωστοι και μας δείχνουν βίντεο από τους IS και μας λένε ότι αυτά έγιναν πριν 2 ώρες και να φύγουμε γιατί έρχονται και θα μας σκοτώσουν.

Στο εξωτερικό όταν ακούς για μια επίθεση κάπου ξαφνιάζεσαι, εδώ είναι πλέον καθημερινότητα.»

Με αυτή την καθημερινότητα τους γνώρισα και σε αυτή τους άφησα, σαν ήρωες σε παλιό arcade παιχνίδι.