Tους τελευταίους μήνες τα εδάφη του Κουρδικού Ιράκ έχουν γίνει πόλος έλξης χιλιάδων προσφύγων από όλο το Ιράκ. Άραβες, Μουσουλμάνοι, Ασσύριοι, Χριστιανοί, Γεζίντι, Τουρκμάνοι κλπ, αποζητούν την προστασία που μόνο οι Πεσμεργκά μπορούν να τους παρέχουν.
Από την πλευρά τους οι Κουρδικές αρχές αποφεύγουν να επιτρέψουν την είσοδο στο Αρμπίλ και στα γύρο χωριά, προσφύγων που δεν έχουν συγγενικές ή φιλικές οικογένειες υπεύθυνες για την φιλοξενία τους.
Βέβαια αυτό δεν ισχύει για όλους το ίδιο. Οι χριστιανοί παραδείγματος χάρη τυγχάνουν καλύτερης αντιμετώπισης. Αυτό δεν οφείλεται μόνο στα αυξημένα δικαιώματα αλλά και στην καλύτερη οργάνωση του Κέντρου Χριστιανών προσφύγων στο Καρακός.
Εκεί θα συναντήσουμε τον εκπρόσωπο του Καθολικού Ασσυριακού Κέντρου της Μοσούλης για να μας εξηγήσει την κατάσταση.
Οι περισσότεροι πρόσφυγες έχουν έρθει από τη Μοσούλη, έχουν χάσει τα σπίτια τους, τα μαγαζιά τους, τις περιουσίες τους και δεν έχουν κάπου αλλού να πάνε. Το μόνο που θέλουν είναι μια φυσιολογική ζωή.
Όταν έφυγαν από τη Μοσούλη οι Σουνίτες τους προειδοποίησαν ότι ή θα έφευγαν ή θα τους πλήρωναν φόρο για να μείνουν ή θα τους σκότωναν.
Αυτοί που πρόλαβαν να φύγουν πρώτοι, πριν ξεκινήσουν οι φασαρίες, κατάφεραν να σώσουν κάποια περιουσιακά στοιχεία, όσοι έφυγαν μετά την έλευση των τρομοκρατών δεν μπόρεσαν να πάρουν τίποτα μαζί τους.
Οι τζιχαντιστές μάρκαραν τα χριστιανικά σπίτια και επιχειρήσεις με το Αραβικό γράμμα “n”, μέσα σε ένα κόκκινο κύκλο, από το “Nasarah” που σημαίνει Χριστιανός.
Το πρώτο κύμα έφτασε στο Καρακός στις 10 Ιουνίου, αργότερα στις 17 Ιουνίου υπήρξε μια δεύτερη προειδοποίηση από τους τζιχαντιστές με αποτέλεσμα ένα δεύτερο κύμα προσφύγων και τελικά από τις 28 Ιουνίου που σταμάτησαν οι εχθροπραξίες έφυγαν και οι τελευταίοι.
«Συνολικά στο Καρακός είμαστε 500 οικογένειες προσφύγων», θα μας πει, «ενώ στο σύνολο της Κουρδικής επικράτειας έχουν φτάσει περίπου 1000 οικογένειες. Στην Μοσούλη δεν έχει απομείνει καμία οικογένεια χριστιανών.»
Μεγάλη βοήθεια έχουν από την Καθολική Εκκλησία, τους παρέχουν τροφή και ότι άλλο μπορεί να χρειαστούν. Το Κουρδικό κράτος προσφέρει, εφάπαξ 700 δολάρια για κάθε οικογένεια που θα φτάσει εδώ ενώ με όση βοήθεια μπορεί συνδράμει και ο ΟΗΕ δίνοντας στρώματα, ανεμιστήρες κλπ.
Δυστυχώς δεν ξέρουν τι θα γίνει, ελπίζουν να αλλάξει η κυβέρνηση στην Βαγδάτη με κάποια ποιο δραστήρια στο θέμα των τρομοκρατών, μήπως και με κάποιες αντεπιθέσεις καταφέρουν να πάρουν πίσω τη Μοσούλη και να είναι δυνατή η επιστροφή τους εκεί.
«Η κυβέρνηση Μαλίκι δεν κάνει αρκετά προς αυτή την κατεύθυνση. Οι μέχρι τώρα κυβερνώντες το μόνο που έχουν καταφέρει είναι να χάσουμε την εμπιστοσύνη μας απέναντι στην κεντρική κυβέρνηση στου Ιράκ και να μην έχουμε εμπιστοσύνη σε κανένα.»
Η κατάσταση φυσικά στα στρατόπεδα των μουσουλμάνων προσφύγων είναι κατά πολύ χειρότερη. Από τη μία ο μεγάλος αριθμός οικογενειών, από την άλλη ο φόβος των επιθέσεων που έχουν οι Κούρδοι από ανθρώπους άγνωστης ταυτότητας που κυκλοφορούν ελεύθερα στις πόλεις και τα χωριά τους, τους έχουν οδηγήσει στον περιορισμό τους σε συγκεκριμένες και μόνο περιοχές.
Ένα από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων είναι το Khazar IDP Camp κοντά στην Μοσούλη.
Η κατάσταση είναι χαοτική. Το καταλαβαίνεις με το που μπαίνεις μέσα στο κέντρο. Εκεί σε ένα περιφραγμένο σημείο είναι το κέντρο ελέγχου. Το σημείο στο οποίο λαμβάνονται οι αποφάσεις για το ποιος μένει που και για πόσο. Άνθρωποι με άρρωστα παιδιά, πολυπληθείς οικογένειες, φτωχοί και εξαντλημένοι από τον καυτό ήλιο παρακαλάνε να βρεθεί μια σκηνή ή έστω μια τέντα για να μπορέσουν να μείνουν.
Μετά τις 28 Ιουνίου που σταμάτησαν οι πρώτες εχθροπραξίες ο αριθμός των προσφύγων που άφησαν τις περιοχές της Μοσούλης και του Κιρκούκ αυξήθηκε κατακόρυφα. Το φιλανθρωπικό ίδρυμα του Μπαρζανή, η Unicef, ο ΟΗΕ και το κουρδικό κράτος παλεύουν μέρα με την ημέρα, στήνοντας όλο και περισσότερες σκηνές, να κάνουν τη διαμονή των προσφύγων όσο το δυνατόν καλύτερη.
«Ζούσαμε στο Αραφά», θα μας πει ο Κασέμ, ένας Τουρκμάνος από την περιοχή του Κιρκούκ. «Το σπίτι μας καταστράφηκε από πυρά όλμων. Από την ημέρα που φύγαμε δεν έχουμε βρει ένα τόπο να εγκατασταθούμε. Είμαστε εδώ 7 ημέρες, ακόμα σκηνή δεν μας έχουν δώσει, προσωρινά μας έχουν παραχωρήσει αυτό το χώρο για 5 άτομα που είναι η δικιά μου οικογένεια και για άλλη μια που δεν έχει πώς να προστατευθεί από τον ήλιο.»
Φαγητό δεν δικαιούνται επειδή δεν έχουν χρεωθεί ακόμα σκηνή. Το φαγητό που χρειάζονται πρέπει να το πληρώνουν με δικά τους χρήματα. Ακόμα και έτσι όμως, λόγο της περιορισμένης ποσότητας, αν δεν σε γνωρίζουν δεν σου πουλάνε, είτε έχεις να το πληρώσεις είτε όχι.
«Υπάρχουν άνθρωποι εδώ που παίρνουν δύο σκηνές και πουλάνε στη μαύρη αγορά τη δεύτερη για 50 δολάρια. Εγώ αυτό που ζητάω είναι μόνο μια σκηνή. Δεν έχουμε σπίτι να γυρίσουμε, εδώ θα μας βρει ο χειμώνας.»
«Είμαι από την Μοσούλη», θα πει ο Ακράμ, «φοβόμαστε από τους βομβαρδισμούς της Ιρακινής Αεροπορίας. Έφτασα εδώ πριν από δύο μήνες και πήρα εύκολα σκηνή γιατί ήταν αρχή και δεν είχαν φτάσει πολλοί πρόσφυγες ακόμα.»
Τώρα περιμένουν να φτιάξουν τα πράγματα και να γυρίσουν στα σπίτια τους.
«Ότι είχα και δεν είχα ήταν μέσα στο σπίτι μου, αν το έχουν λεηλατήσει δεν μου έχει απομείνει τίποτα ποια εκτός από τα παπαγαλάκια μου. Όπου και να πάω σπίτι μου είναι και προς Αρμπίλ και προς Μοσούλη, Ιρακινοί είμαστε όλοι και θα έπρεπε να ζούμε ενωμένοι όλοι μαζί.»
In recent months the land of Iraqi Kurdistan draws the attraction of thousands of refugees from all over Iraq. Arabs, Muslims, Assyrians, Christians, Yezidis, Turkmens etc., are seeking the protection that only the Pesmerga fighters can provide to them.
On the other hand, the Kurdish authorities are trying to avoid the admission of more refugees to Erbil and the surrounding villages, if they don’t have a relative or a friend to be responsible for their hospitality.
Of course this does not apply to everyone. Christians for example are receiving better treatment. This is due not only to higher privileges but also on the better organization of the Christian refugees Centre in Qaraqosh. We will meet there with the representative of the Assyrian Catholic Center of Mosul to give us an explanation of the situation.
Most of the refugees have come from Mosul and they have lost their homes, their shops, their fortunes and they don’t have anywhere else to go. All they want is a normal life.
After the fall of Mosul, Sunni terrorists warned them that they could either leave or they will have to pay a tax if they wanted to stay otherwise they will kill them.
Those who managed to flee first, before the fighting begun, managed to save some of their assets, but those who fled since the arrival of the terrorists could not take anything with them.
The jihadists marked the Christian’s homes and businesses with the Arabic letter “n”, inside a red circle, from the Arabic word “Nasarah” that means Christian.
The first refugee wave arrived in Qaraqosh on June 10, and later on June 17, there was a second warning from the jihadists, resulting to a second wave of refugees and finally on the 28th of June when the battles stopped the last of them left their homes.
“Overall there are 500 families in Qaraqosh” he says “while almost 1000 families had come to Kurdish territories. There are no Christians left in Mosul. ”
Refugees get assistance from the Catholic Church who provides food and whatever else they may need. The Kurdish state offers $700 for each family that arrives here and the UN is trying to help in every way they can.
Unfortunately they do not know what will happen from now on. They hope for a government change in Baghdad that will be more active on the issue of terrorism and that will take back Mosul so they will be able to return there.
“The Maliki government is not doing enough in this direction. Up until now the only thing that our leaders had managed was to make us lose our trust for the Iraqi central government and our trust to everyone. ”
Naturally, the conditions in the Muslim refugee camps are far worse. On the one hand there is a large number of families, on the other there is the fear of attacks from the Sunni Arabs that make the Kurds to have limited movement of the refugees to very restricted areas.
One of the refugee camps is the Khazar IDP Camp near Mosul. The situation here is chaotic. You understand that, the moment you enter into the center. Here, in a fenced section is the control center. The decisions about who lives where and for how long are made here. People with sick children, large families, poor and exhausted from the hot sun are begging for a tent to stay.
After June 28th, that the hostilities stopped the number of refugees who left their places in Mosul and Kirkuk has increased sharply. The Barzani Charity Foundation, Unicef, UN and the Kurdish state are struggling day in day out, setting up more and more tents to make the stay of the refugees as good as possible.
“We lived in Arafa” Kasem, a Turkmen from the area of Kirkuk says. “Our house was destroyed by mortar fire. Since the day we left we have not found a place to settle. We are here for 7 days and we have not gotten a tent yet, we have temporarily been assigned this space for my family and another one that does not have any protection from the sun.”
They are not entitled for food because they have not been assigned a tent yet. The food they need they have to pay for it with their own money. Even so, due to the limited quantity, you need someone that knows you so you can buy food.
“There are people here, who have taken two tents and are selling the second one in the black market for $50. What I’m asking is just a tent. We do not have a home to go anymore; the winter will find us here.”
“I am from Mosul,” Akram says, “we were afraid of the bombings from the Iraqi Air Force. I arrived here two months ago and got a tent easily because it was the beginning of the combats and not too many refugees had arrived at the time.”
Now they are waiting for things to get better to return home.
“Everything I had was in my house. If they have looted it I’ve lost everything. I have nothing else except of my parrots. My belief is that wherever you go it is home, either to Erbil, or to Mosul, anywhere, we are all Iraqis and we had to live united.”
